Το πάθος μου για ποιοτικά προϊόντα —αυτά που αξίζει να μεταφέρεις από τη νότια Πελοπόννησο σε μια πόλη όπως το Βερολίνο— με οδήγησε στις άγριες ακτές της Μάνης, ίσως το πιο όμορφο και ταυτόχρονα σκληρό τοπίο της Πελοποννήσου. Εκεί, όπου οι βράχοι κατεβαίνουν απότομα στη θάλασσα και το φως μοιάζει να ξύνει τις πέτρες, οι άνθρωποι των μικρών χωριών συνεχίζουν μια αρχαία τέχνη: τη συλλογή αλατιού με το χέρι.
Το αλάτι γεννιέται μέσα σε φυσικές κοιλότητες των βράχων. Κάθε μέρα, η θάλασσα στέλνει κύματα που γεμίζουν αυτά τα πέτρινα σκεύη· το νερό υποχωρεί αφήνοντας πίσω του το λευκό του σημάδι — το αλάτι που στεγνώνει στον ήλιο, σκληραίνει και περιμένει να το μαζέψουν. Οι κόκκοι καθαρίζονται προσεκτικά, όχι με μηχανές, αλλά με ανθρώπινη φροντίδα και υπομονή.
Απαλλαγμένο από κάθε περαιτέρω επεξεργασία, αυτό το αλάτι διατηρεί όλο τον πλούτο των μετάλλων και ιχνοστοιχείων που του χάρισε η θάλασσα. Η γεύση του είναι βαθιά, σχεδόν γήινη, ικανή να αναδείξει ακόμη και το πιο απλό πιάτο. Οι λεπτές νιφάδες του θρυμματίζονται ανάμεσα στα δάχτυλα σαν μικρά κομμάτια φωτός.
Αγνό, ή αρωματισμένο με ελληνικά βότανα, ή ακόμη και με καυτερές νιφάδες τσίλι, αυτό το αλάτι φέρει μαζί του κάτι παραπάνω από γεύση: φέρνει την αύρα της Μάνης, την πέτρα, το φως και το χέρι που το συνέλεξε. Ένα αλάτι για κάθε πιάτο — και ένα τοπίο για κάθε γεύση.